Β. 78. Μαρτυρίες για την Αθηναϊκή κοινωνία από τον Λυσία

Οι περισσότεροι ρητορικοί λόγοι που φέρουν την υπογραφή του Λυσία και αφορούν θέματα της καθημερινής ζωής αποχτούν μεγάλη σημασία ως έμμεσες ιστορικές πηγές, καθώς σε αυτούς συναντούμε συχνά αναφορές για την Αθηναϊκή κοινωνία της εποχής του (4ος αι. π.Χ.). 

Ας σταθούμε, λοιπόν,  στο παρόν σημείωμα στο λόγο, που ο Λυσίας συνέγραψε για κάποιον ανάπηρο πελάτη του, που, έπειτα από καταγγελία συμπολίτη του, κινδύνευε να χάσει το προνοιακό επίδομα που του παρείχε η πολιτεία, τον "Υπέρ του Αδυνάτου" .

Τα παιδιά έχουν την υποχρέωση να συντηρούν τους άπορους γονείς τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.

Στην περίπτωση που ένας πολίτης οριζόταν χορηγός τραγωδίας μπορούσε να ζητήσει ν' απαλλαγεί από τη βαριά αυτή έμμεση φορολογία και να αντιπροτείνει στη θέση του κάποιον άλλο, πιο πλούσιο απ' αυτόν κατά τη γνώμη του. Ο τελευταίος μπορούσε είτε να δεχτεί την ανάληψη χορηγίας, είτε ν' ανταλλάξει την περιουσία του με τον πρώτο. 

Οι ανάπηροι, για τις αποστάσεις που δεν μπορούσαν να διανύσουν περπατώντας με δεκανίκια, χρησιμοποιούσαν άλογα.

Οι εννέα άρχοντες της Αθήνας προέρχονταν από κλήρωση μεταξύ των πολιτών που ήσαν υγιείς και αρτιμελείς. Για τους ανάπηρους η πολιτεία ψήφιζε τη χορήγηση αναπηρικού επιδόματος. 

Η επίκληρος ήταν η μεγαλύτερη κόρη σε οικογένεια χωρίς άρρενα τέκνα και αναγκαστικά η κληρονόμος της πατρικής περιουσίας. Αν κατά τον θάνατο του πατέρα της ήταν ανύπαντρη, είχε την υποχρέωση να παντρευτεί τον πλησιέστερο συγγενή από την πλευρά του πατέρα της, συχνότατα τον θείο της, άλλοτε τον πρώτο εξάδελφό της. Αν ήταν ήδη παντρεμένη αλλά χωρίς αρσενικό παιδί, τότε ο ενδιαφερόμενος συγγενής μπορούσε να ζητήσει τη διάζευξή της για να τη νυμφευτεί ο ίδιος. 

Οι πλούσιοι εξαγοράζουν με τα χρήματα τους δικαστικούς αγώνες όπως ο Άνυτος στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, ενώ οι φτωχοί αναγκάζονται, εξαιτίας της φτώχειας που έχουν, να είναι φρόνιμοι. 

 Οι Αθηναίοι, όταν κατέβαιναν στην Αγορά, προκειμένου να έρθουν σε συναναστροφή με τους φίλους τους ή τους άλλους συμπολίτες τους, συνήθιζαν να συχνάζει άλλος σε μυροπωλείο, άλλος σε κουρείο, άλλος σε τσαγκάρικο κι άλλος όπου τύχει, και οι περισσότεροι βέβαια σ' αυτούς που έχουν τα μαγαζιά τους πολύ κοντά στην αγορά και ελάχιστοι σ' αυτούς που απέχουν πολύ απ' αυτήν