7. Καρλομάγνος και Ανατολή

Ο Κάρολος ο Μέγας ή Καρλομάγνος (γενν. 742 – πεθ. 814 μ.Χ.) θεωρείται η σπουδαιότερη φυσιογνωμία της «πρώιμης» – αρχές του Μεσαίωνα – Ευρώπης.  Σ’ όλη τη μεσαιωνική Ευρώπη, ο Κάρολος έμεινε γνωστός για την πνευματική και θρησκευτική «Αναγέννηση των Καρολιδών», που ο ίδιος παρότρυνε, για τις πολεμικές του επιχειρήσεις, με τις οποίες επεξέτεινε το βασίλειο των Φράγκων σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη (πόλεμοι νικηφόροι με Λογγοβάρδους στην Ιταλία και Άραβες στην Ισπανία, εκχριστιανίζει Γερμανούς και Βορειοευρωπαίους Σάξονες με τη βία και διαλύει το κράτος των Αβάρων στην Κεντρική Ευρώπη) και για τη μοναρχική παράδοση, που η αυτοκρατορία του «κληροδότησε» στα μεσαιωνικά βασίλεια της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Ο Καρλομάγνος έγινε βασιλιάς των Φράγκων το 768 και το 771 έμεινε, μετά το θάνατο του αδελφού του, μόνος κυρίαρχος. Από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες της Ανατολής των τελών του 8ου μ.Χ. αιώνα αναγνωριζόταν, αρχικά, ως κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση, αλλά ο τότε Πάπας της Ρώμη, με τη βοήθεια του Καρλομάγνου, ζητούσε την κυριαρχία της Κάτω Ιταλίας, αφού οι Βυζαντινοί είχαν περιορίσει τις «απαιτήσεις» τους στη Σικελία μόνον και δεν ενδιαφέρονταν για Ραβέννα και Ρώμη. Το 781 αναγνωρίζει η Ειρήνη η Αθηναία, μητέρα και αντιβασίλισσα του βυζαντινού αυτοκράτορα, Κων/νου του 6ου, την κυριαρχία του Καρλομάγνου στην Ιταλία, αλλά έξι χρόνια αργότερα, οι σχέσεις των Φράγκων με το Βυζάντιο διαρρηγνύονται, όταν οι πρώτοι εισβάλουν στη Νότια Ιταλία.

Το 797, ο Κων/νος τυφλώνεται απ’ τη μητέρα του, η οποία ανεβαίνει στο βυζαντινό θρόνο (μέχρι το 802). Πολιτικό «παρασκήνιο», τα τελευταία χρόνια του 8ου αι. , φέρνει, όμως, στη Δύση κοντά τον Πάπα της Ρώμης και τον Καρλομάγνο. Ο Πάπας Λέων ο 3ος ζήτησε «βοήθεια», το 799 μ.Χ., απ’ τον Καρλομάγνο, για ν’ αντιμετωπίσει τους «πολέμιούς» του και σ’ «αντάλλαγμα», αφού δεν αναγνωριζόταν ως γυναίκα – αυτοκράτωρ του Ρωμαϊκού Κράτους  η Ειρήνη στην Κωνσταντινούπολη, τα Χριστούγεννα του 800 τον έστεψε και τον έχρισε, ενώ οι κάτοικοι της Ρώμης, όπου έγινε η τελετή, φώναζαν: «Στον Κάρολο τον ευσεβέστατο, τον Αύγουστο, τον εστεμμένο από το θεό, το μεγάλο αυτοκράτορα, ζωή και νίκη!»

Ο Καρλομάγνος, γυρνώντας στην πρωτεύουσά του, το Αιξ Λα Σαπέλ (σημερινό Άαχεν), ήταν αυτοκράτωρ – παντοδύναμος κυρίαρχος της Δύσης.  Με πολεμικές επιχειρήσεις προς τις βυζαντινές στην Ιταλία κτήσεις και τη Βενετία «απάντησε» στο διπλωματικό «πόλεμο» του Βυζαντίου έως το 812, που ο αυτοκρατορικός τίτλος του Καρλομάγνου αναγνωρίστηκε απ’ το Βυζάντιο, που πήρε πίσω τη Βενετία και τις δαλματικές ακτές, αλλά, λόγω πολιτικής σκοπιμότητας, δεν αποδέχτηκαν τον Καρλομάγνο και τους διαδόχους του ως «βασιλείς των Ρωμαίων» .

Πηγή για το παρόν άρθρο:  «Life of Charlemagne» -- Einhard's Life of Charlemagne, 19th century English translation by Samuel Epes Turner.