111. Η Ελλάδα "άνω-κάτω", 1ος αι. π.Χ.

Το 133 π.Χ. , συμβαίνει κάτι απίστευτο και για την εποχή εκείνη και ανεξήγητο για τους ιστορικούς όλων των εποχών.  Ο βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος ο 3ος κληροδοτεί με διαθήκη το κράτος του στη Ρώμη, η οποία ευχαρίστως αποδέχεται τη “δωρεά” και το 129 π.Χ. μετά το αποτυχόν κίνημα του Αριστόνικου προσαρτά επίσης ως συγκλητική επαρχία την Πέργαμο. Με την περιοχή αυτή ως ορμητήριο οι Ρωμαίοι εξαπλώθηκαν γρήγορα προς τη Βιθυνία, τον Πόντο, τα νοτιοδυτικά παράλια της Μ. Ασίας, τη Συρία (63 π.Χ.) και την Κύπρο (58 π.Χ.). Έχοντας προσαρτήσει και την Κρήτη από το 67 π.Χ. , έλεγχαν τη Μεσόγειο, αλλά και ήταν κοντά στους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, την οποία έβαλαν στο μάτι και το 30 π.Χ. , μετά τη ναυμαχία στο Άκτιο, την έκαναν δική τους.
Θυμίζουμε πως με τη μάχη στη Λευκόπετρα Κορινθίας  το 146 π.Χ. οι Ρωμαίοι, νικώντας τους Έλληνες είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την ήττα του Μακεδόνα βασιλέα Περσέα στην Πύδνα και την υποταγή της Μακεδονίας (168 π.Χ.),  είχανε θέσει υπό τον έλεγχό τους ολόκληρο σχεδόν τον Ελλαδικό χώρο. 

Έτσι, αν και η Ελλάδα το 27 π.Χ.  με το όνομα “Αχαΐα” είναι ολόκληρη υποταγμένη πλέον στους Ρωμαίους, δεν έλειψαν οι αντιρωμαϊκές και αντιολιγαρχικές εκδηλώσεις των Ελλήνων ή στον Ελλαδικό χώρο τους δυο τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες. Οι Έλληνες, πέρα από ότι έτρεφαν μίσος για τους δυνάστες, δεν ανέχονταν η πατρίδα τους να γίνεται θέρετρο πολεμικών συγκρούσεων των Ρωμαίων. Έτσι, ξεσπούν βίαιες εξεγέρσεις, όπως αυτή του Αριστόνικου στη Μ. Ασία, η επανάσταση στη Δύμη της Αχαΐας (116-114 π.Χ.) , οι επαναστάσεις των δούλων στην Αθήνα ( λίγο μετά το 130 π.Χ. , αλλά και το 103 π.Χ.), ο “Εφέσιος Εσπερινός” (88 π.Χ. που έφερε τη σύγκρουση Σύλλα και Μιθριδάτη στην Αθήνα και την καταστροφή πολλών ελληνικών πόλεων, ιδίως στη Βοιωτία, Χαιρώνεια και Ορχομενός π.χ.), το κίνημα των δούλων με τον ξεσηκωμό του Σπάρτακου (73 - 71 π.Χ.). Οι Έλληνες, όμως,  δε θα συνέλθουν ποτέ πολιτικά και από τα κατάλοιπα όλων των προαναφερόμενων πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και από τις καταστροφές του εμφυλίου μεταξύ Καίσαρα και Πομπηίου (Φάρσαλα, 48 π.Χ.). Πέραν τούτων, όμως, ας φανταστούμε ότι, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιστάσεις, στο εσωτερικό των πάλαι ποτέ κραταιών ελληνικών πόλεων - κρατών υπάρχει και "κόμμα" φιλορωμαϊκό ως αναστολέας κάθε προσπάθειας για πολιτική ανεξαρτησία από τη Ρώμη, με στελέχη του θεσιθήρες και κόλακες των ξένων κατακτητών . 

Ο συνημμένος χάρτης απεικονίζει τη Ρωμαϊκή Ηγεμονία στα 27 π.Χ., όταν ο Οκταβιανός Αύγουστος και οι λεγεώνες του είχαν εξαπλωθεί σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Για το παρόν άρθρο συνελέχθησαν πληροφορίες από τα εξής πονήματα: "Ιστορία των Ρωμαίων" του V. Duruy (εκδόσεις Παρασκήνιο, 2003), "Ρωμαϊκή Ιστορία" του Μ. Ι. Rostovtzeff  (εκδόσεις Παρατηρητής,  1984) και "Ρωμαϊκή Ιστορία" του F. Bertolini (Εκδόσεις Παρασκήνιο, 2003).