Β. 38.  Η  “γέννηση” του Ισραήλ 
1948. 14 Μαΐου. Το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο ανακοινώνουν την ίδρυση του συγχρόνου εβραϊκού κράτους σε εδάφη της Παλαιστίνης.

Η Παλαιστίνη το 1947 κατοικείται από 590.000 περίπου Εβραίους ή ποσοστό 31% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής. Μαζί τους ζουν και 1.319.434  Άραβες. Η Κοινωνία των Εθνών είχε αναθέσει στη Μεγ. Βρετανία τις τύχες της Παλαιστίνης, αποσπώντας τα εδάφη από την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1923. Οι Βρετανοί όφειλαν στις 12 τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μαΐου 1948 να παραδώσουν την περιοχή αυτή στους Εβραίους και να αποσύρουν το στρατό κατοχή το πολύ πολύ έως τις 1 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.

Ο Χ. Βάιτσμαν, πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ το 1948

Το παλαιότερο, το γνωστό από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη κράτος του Ισραήλ επαναστάτησε κατά των Ρωμαίων και καταστράφηκε το 70 μ.Χ., με την πυρπόληση του ναού του Σολομώντα από το στρατό του αυτοκράτορα Τίτου. Έκτοτε, ακολούθησε ως τον 11ο αι., τον αιώνα των σταυροφοριών, τις τύχες του ανατολικού ρωμαϊκού (δηλ. βυζαντινού) κράτους.

 Οι Εβραίοι, όμως, μην αντέχοντας τη σκλαβιά, διασκορπίστηκαν σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι αναπτύχθηκε το σιωνιστικό κίνημα, δηλαδή μια πολιτική κίνηση με παγκόσμια απήχηση για εθνική αποκατάσταση των Εβραίων όλης της γης στην Παλαιστίνη. Οι σιωνιστές -εξαιτίας των μεγάλων διωγμών που υπέστησαν οι Εβραίοι τα τέλη του 19ου αιώνα και κυρίως με την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία το α’ μισό του 20ου αιώνα- απαιτούσαν από τα διεθνή φόρα την επιστροφή στην γη της Επαγγελίας, στο γενέθλιο χώμα της Παλαιστίνης.

Πολιτικοί και πρώτιστα θρησκευτικοί ήταν οι λόγοι των εβραϊκών διεκδικήσεων επί της Παλαιστίνης, αλλά και των έντονων διαφωνιών των Βρετανικών κατοχικών στρατευμάτων και των αραβικών κοινοτήτων της χώρας.

Πρώτος πρόεδρος του Ισραηλινού κράτους -μετά την άρνηση του Α. Αϊνστάιν- ανέλαβε ο Χάιμ Βάιτσμαν  και αρχηγός του σιωνιστικού στρατού ο Δαβίδ Μπεν Γκούριον. Ενός στρατού, που -για να προφυλάξει τους Εβραίους πρόσφυγες που συρρέουν συνεχώς στην Παλαιστίνη απ‘ όλο τον κόσμο- δεν έπαψε έκτοτε να βρίσκεται σε επαγρύπνηση, αλλά -τόσα χρόνια μετά- σε ετοιμοπόλεμη πάντοτε κατάσταση.