Β. 47. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί κατά καιρούς για τις αιγυπτιακές πυραμίδες, οι οποίες συμβόλιζαν την παντοδυναμία των Φαραώ, που επί αιώνες εκμεταλλεύονταν τα αγαθά που χαρίζει ανέκαθεν αφειδώς ο Νείλος στο λαό της Αιγύπτου.

Χτίστηκαν πριν από 5.000 σχεδόν χρόνια, κοντά στις όχθες του Νείλου και εξ όσων γνωρίζω είναι το μοναδικό που το ανθρώπινο ή το θείο χέρι, κατά λάθος ή εξεπίτηδες θα σας γελάσω, άφησε να διατηρείται ατόφιο ή με τις λιγότερες δυνατές φθορές μέχρι και στις ημέρες μας. Και απορημένοι οι εκατομμύρια τουρίστες, που συρρέουν σαν αδηφάγα μυρμήγκια στην Αίγυπτο, δεν μπορούν, όσο κι αν πασχίζουν οι αρχαιολόγοι και οι ξεναγοί να εξηγούν, να αντιληφθούν πώς κατασκευάστηκαν τούτα τα μεγαλουργήματα, πόσος ανθρώπινος κόπος από ελεύθερα χέρια τεχνιτών κι όχι δούλων δαπανήθηκε και πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να ξεκινήσει μία πυραμίδα από το έδαφος και να φτάσει ως τον … ουρανό.

Να υπενθυμίσω ότι η σπουδαιότερη από τις αιγυπτιακές πυραμίδες είναι αυτή που ολοκληρώθηκε μετά από 30χρονες επίπονες προσπάθειες  το 2580 π. Χ. για το βασιλιά Χέοπα και που βρίσκεται στην Γκίζα. Έχει ύψος, όπως λένε γιατί εγώ την έχω ιδεί μονάχα σε καρτποστάλ, 137 μέτρα κι η βάση της κάθε πλευράς φτάνει στα 230 μέτρα, ενώ καθεμιά από τις 2.000.000 πέτρες, που έχει επάνω της, ζυγίζει 2.5 τόνους περίπου!  Και τι χρειάζονταν οι Πυραμίδες; Καλή η ερώτησή σας, άσχετα αν με κουράσει η απάντηση. Ας είναι, θα σας πω, γιατί δε θέλω να σας αφήσω με άλυτες απορίες. Πρώτα απ’ όλα, οι Αιγύπτιοι της Φαραωνικής εποχής, εν αντιθέσει με τους σημερινούς Έλληνες που σε μεγάλο ποσοστό νοιάζονται για την εφήμερη «μάσα και ξάπλα» άντε και για το στοίχημα ή καμιά κομπινούλα για να πάει η επίγεια ζωή φίνα, δίνανε μεγάλη σημασία στη μεταθανάτια ζωή. Επουδενί, όμως, σαν τους Μουσουλμάνους, που – κόντρα στα κάθε λογής κέντρα αδυνατίσματος – τάζουν στους ομόθρησκούς τους, εάν είναι επί γης καλά παιδιά, πιλάφια κι άλλες γαστριμαργικές… κραιπάλες.

Οι Πυραμίδες ήταν οι τάφοι των Φαραώ, των βασιλιάδων της Αιγύπτου και αρχόντων του Νείλου. Και μαζί μ’ αυτούς, όταν ερχόταν η ώρα του «δεύτε τελευταίον ασπασμόν», πέρα από τις γυναίκες τους, που έβαζαν αν και δεν μπορώ να σας βεβαιώσω περί της νεκροφιλίας τους, ο αιγυπτιακός λαός έβαζε και πλήθος κοσμημάτων, τροφίμων, μουσικά όργανα και κυνηγετικά όπλα, λες κι ο νεκρός Φαραώ θα ‘βγαινε για κυνήγι ή νυχτερινή βόλτα και έπρεπε να… ευπρεπιστεί!