Β. 25. Η σημασία του κρασιού στη ζωή των ανθρώπων

Διαβάζοντας τα αρχαιοελληνικά κείμενα, συναντούμε πολλές αναφορές στη σημασία του κρασιού στην ανθρώπινη ζωή. Ας ιδούμε, στο παρόν σημείωμα, κάποια ενδεικτικά παραδείγματα. 

Ο Σωκράτης, στο «Συμπόσιο» του Ξενοφώντα, αναγνωρίζει τη χρησιμότητα του κρασιού στον ανθρώπινο οργανισμό, ενώ θα δείξει στους συνομιλητές του και τις αρνητικές συνέπειες για τον άνθρωπο της οινοποσίας. Πρώτο σημείο, που πρέπει να επισημανθεί, είναι ξανά η χρήση παρομοίωσης αντλημένης από τη φύση, δηλαδή συγκρίνοντας ο Σωκράτης τον ανθρώπινο οργανισμό με τα φυτά (: γεννήματα της γης), μας θύμισε τον Όμηρο, ο οποίος προσφεύγει σε τέτοιου είδους παρομοιώσεις και στην «Ιλιάδα» και στην «Οδύσσεια», για να «ζωντανέψει» την αφήγησή του και να κάνει όσα θέλει να πει πιο οικεία και κατανοητά στο ακροατήριο. 

Πολλοί εκ των αρχαίων Ελλήνων στοχαστών
και λογοτεχνών μνημονεύουν την αξία του κρασιού

Για τη θετική και την αρνητική σημασία του κρασιού στην ανθρώπινη ζωή, σ’ ό,τι αφορά τις γνώμες των αρχαίων Ελλήνων, έχουμε, λοιπόν, να επισημάνουμε και ότι ο Σιμωνίδης ο Κείος (556 – 468 π.Χ.) υποστηρίζει ότι η μέθη γέννησε την τέχνη του θεάτρου, καθώς ο πρώτος ηθοποιός ο Θέσπις (6^ος αιώνας π.Χ.) από την Ικαρία της Αττικής ερμήνευσε το πρώτο του έργο σε κατάσταση μέθης την εποχή του τρύγου σε γιορτή του θεού Διονύσου. 

Ο Αθηναίος φιλόσοφος και ιστοριογράφος Φιλόχορος (340 – 270 π.Χ.) σημειώνει ότι η οινοποσία δεν αποκαλύπτει μόνο το ποιόν του πότη, αλλά, επειδή κάνει τους ανθρώπους ελευθερόστομους, τους ωθεί να αποκαλύψουν και τι πραγματικά σκέπτονται για τους άλλους! 

Ο φιλόσοφος και ρητοροδιδάσκαλος Ισοκράτης (4^ος αιώνας π.Χ.), στον «Προς Δημόνικο» λόγο του (32), συγκρίνει τους μεθυσμένους με ακυβέρνητα αμάξια που παρεκκλίνουν της πορείας τους έως ότου καταστραφούν. 

Ο κωμωδιογράφος της Μέσης Κωμωδίας (4^ος – 3^ος αιώνας π.Χ.) Άλεξις γράφει ότι όσοι πίνουν πολύ μετατρέπονται σε φιλολόγους, δίνοντας ως παράδειγμα έναν ποιητή της εποχής του, που, αν δεν είχε πιει, δεν μπορούσε να εκφράσει το ταλέντο του. 

Ο ίδιος ο μέγας τραγωδιογράφος των κλασικών χρόνων Σοφοκλής (496 – 406 π.Χ.) αναφέρει, σύμφωνα με τον Αθήναιο (συγγραφέας των πρωτοχριστιανικών χρόνων, μας άφησε τους «Δειπνοσοφιστές»), ότι «η μέθη είναι φάρμακο κατά της δυστυχίας».