Β. 41. Ο δικός μας Μίμης

Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας, τον Απρίλη του 1913. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ φοίτησε για λίγο και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το 2^ο έτος, 1933).

Ο Μίμης Φωτόπουλος (1913-1986),
μορφή του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου
στο β' μισό του 20ου αιώνα

Ενώ συμμετείχε σε μια σειρά φιλμ από το 1948 έως το 1952, νωρίτερα, στην Γερμανοϊταλική κατοχή οργανώθηκε στην Εθνική Αντίσταση και μεταπολεμικά εξορίστηκε και στη Γυάρο.

Από το 1952, εργάσθηκε ως ηθοποιός – θιασάρχης και ως σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, ««Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976).

Να υπογραμμίσουμε πως στο βιβλίο του «Ελ Ντάμπα» περιγράφει την ομηρία του στο ομώνυμο στρατόπεδο στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου. «Ενας γνήσια λαϊκός και πολύπλευρος καλλιτέχνης, αμετακίνητος στη σοσιαλιστική ιδεολογία του, ο Μίμης Φωτόπουλος υπηρέτησε επί πενήντα χρόνια το θέατρο, βιώνοντας την άμεση και ουσιαστική επικοινωνία του με τις καρδιές των θεατών, εισπράττοντας ταυτόχρονα την αγάπη τους» και «Σε μια συνέντευξή του το 1983 γύρω από το θέατρο, υπογράμμιζε: «Η Ελλάδα ήταν πάντοτε πνευματική αποικία. Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι... Το θέατρο ήταν και είναι μια παγκόσμια θρησκεία που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους της Γης. Κι εμείς τούτη τη θρησκεία την κάναμε "οίκον εμπορίου και οίκον απωλείας". Στον τόπο μας ποτέ η τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού. Αυτό δε συνέφερε την άρχουσα τάξη»», όπως διαβάζουμε, μεταξύ άλλων,  στο αφιέρωμα στη μνήμη του που δημοσίεψε ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" στις 19.10.2008 με την υπογραφή της Σ. Αδαμίδου .

Περιόδευσε με θεατρικά σχήματα στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Από το διεθνές κλασικό ρεπερτόριο ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του σε Ίψεν , Τσέχωφ, Σαίξπηρ, Ο’ Νηλ («Βυσινόκηπος», «Αγριόπαπιες», «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας», «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες») κ.α., ενώ για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντ. Ηλιόπουλο. Συμμετείχε, όμως, και σε κωμωδίες, αλλά και δραματικούς ρόλους. Ενδεικτικά, αναφέρονται οι εμφανίσεις του στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και στο «Δον Καμίλλο».

Ο Μίμης Φωτόπουλος συμμετείχε, υποδυόμενος χαρακτηριστικούς τύπους της μεταπολεμικής Ελλάδας, σε εκατό περίπου κινηματογραφικές ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Π γρουσούζης», «Ο Θόδωρος και το δίκαννο», «Ο Φανούρης και το σόι του», «Μπετόβεν και μπουζούκι», «Το σωφεράκι» κ.ά. Συνεργαζόταν, όπως γνωρίζουν οι σινεφίλ, συχνά με τη Φίνος Φιλμς, από το αρχείο της οποίας αντλήσαμε πληροφορίες για το παρόν σημείωμα (http://finosfilm.com/movies/artistView/95), ενώ δούλεψαν μαζύ του σειρά γνωστών ηθοποιών και σκηνοθετών του ελληνικού κινηματογράφου (Αλέκος Σακελάριος, Ν. Τσιφόρος, Ντίνος Δημόπουλος, Β. Λογοθετίδης, Γιάννης Γκιωνάκης, Νίκος Σταυρίδης, Μάρω Κοντού, Σπεράντζα Βρανά, Σμαρούλα Γιούλη, Βασίλης Αυλωνίτης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Τζένη Καρέζη κ.α.).

Τέλος, ας θυμίσουμε και ότι ο Μίμης Φωτόπουλος έπαιξε στη τηλεοπτική σειρά ο «Θείος Μίμης» και παρουσίασε τη δημοφιλή ραδιοφωνική σειρά με τίτλο «Πες μας Σωκράτη» σκορπώντας το γέλιο.

Ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική και το κολλάζ με μεγάλη επιτυχία και παρουσίασε 5 εκθέσεις μιας ιδιότυπης τεχνικής κολλάζ γραμματοσήμων. Χρησιμοποίησε για τη ζωγραφική του χιλιάδες κομμάτια από γραμματόσημα. Λέγεται, μάλιστα, ότι για την κατασκευή 50 πινάκων χρειάστηκε κάπου 100.000 γραμματόσημα!

Ο θάνατος τον βρήκε αιφνιδίως με τη μορφή καρδιακής ανακοπής στην Αθήνα, στις 29 Οκτωβρίου 1986.