48. Ο ηρωικός θάνατος ενός ποιητή 

  

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!

Το 1912 δεν είναι μόνον η χρονιά που είναι συνυφασμένη με το ξεκίνημα των νικηφόρων για την Ελλάδα βαλκανικών πολέμων. Των πολέμων, οι οποίοι υπό την πολιτική καθοδήγηση του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου "ξέπλυναν" την ντροπή του ατυχούς για τον ελληνισμό ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και των ολέθριων για την ελληνική οικονομία και κοινωνία των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα συνεπειών του. Των πολέμων, των οποίων η νικηφόρα έκβαση, το 1913, για την Ελλάδα έφερε τη διεύρυνση των συνόρων του κράτους, εντάσσοντας μέσα σε αυτά περιοχές με σημαντικό σε αριθμό ελληνορθόδοξο στοιχείο (Μακεδονία, Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, Ήπειρος, Κρήτη) και με διόλου ευκαταφρόνητη τοπική οικονομική και πνευματική ανάπτυξη.

 Στη διάρκεια, όμως, των βαλκανικών πολέμων, στα πεδία των μαχών, στο Δρίσκο κοντά στα Γιάννενα,  βρίσκει ηρωικό θάνατο και ο Λορέντζος Μαβίλης (φωτογραφία), σε ηλικία 52 ετών (28 Νοέμβρη 1912). Δεν φέρει μόνο το βαθμό του λοχαγού στο εθελοντικό σώμα των φιλελλήνων Γαριβαλδινών, ούτε ήταν η πρώτη φορά, το 1912, που ο Μαβίλης είχε καταταχτεί εθελοντής στο στρατό. Το 1897 είχε κατεβεί στην Κρήτη και το ίδιο έτος  επικεφαλής και εκμισθωτής εθελοντικού σώματος βρέθηκε στην Ήπειρο. 

Δεν είναι, μολαταύτα, διάσημος στους στρατιωτικούς και πολιτικούς κύκλους της εποχής, επειδή συν τοις άλλοις έχει εκλεγεί και βουλευτής Κερκύρας της βενιζελικής παράταξης στις εκλογές του 1910 και άφησε, από τις αρχές του 1912,  τη βουλευτική του καριέρα, για να παρουσιαστεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

Είναι, όμως, ο Ιθακήσιος την καταγωγή φιλόπατρης ποιητής και υπερασπιστής της δημοτικής γλώσσας που δε δίστασε μέσα στη βουλή να πει σε βουλευτές που κραύγαζαν υπέρ της καθαρεύουσας κατά τη συζήτηση για το γλωσσικό:  "Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν. (βλ.  "Εφημερίς των συζητήσεων της Βουλής", Β' Αναθεωρητική Βουλή, 1911, σελ. 689, συνεδρίασις 36)".

Και για να πούμε, τέλος,  και λίγα λόγια για την ποιητική του τέχνη, ο Μαβίλης έμεινε στη νεοελληνική λογοτεχνία χάρη στα περίτεχνα επεξεργασμένα σονέτα του, που ήταν γραμμένα στη δημοτική. Στην ποίηση του Μαβίλη συναντώνται τα ρεύματα του γερμανικού συμβολισμού με το επίσης γερμανικής προέλευσης σοσιαλιστικό πνεύμα του και τη μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα.

Για το βίο και το έργο του Λ. Μαβίλη ως ποιητή και τη συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα, λοιπόν, περισσότερα μπορούμε, μεταξύ άλλων, ν' αναζητήσουμε στην "Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" του Λ. Πολίτη και στην ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=256 )