82. Από την Αλεξάνδρεια ...

Ο Κ. Π. Καβάφης υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες μορφές της νεοελληνικής λογοτεχνίας, και ιδιαίτερα της ποίησης. Χρόνος δράσης τα τέλη του 19ου αιώνα και το πρώτο μισό του 20ου, ενώ τόπος όχι η μητροπολιτική Ελλάδα, αλλά η φημισμένη παροικία του ελληνισμού και κοιτίδα ενός λαμπρού ελληνοχριστιανικού πνευματικού πολιτισμού, η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ο Κων/νος Π. Καβάφης γεννιέται από εύπορη οικογένεια στις 29.4/1863 στην Αλεξάνδρεια αλλά, αφού εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους επί σειρά ετών στο Γραφείο Αρδεύσεων ως υπάλληλος, στις  -τι σύμπτωση!- 29 Απριλίου 1933 αφήνει τη στερνή του πνοή στην ίδια πόλη.

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, μαγεμένος από την ποίηση του Καβάφη, δημοσιεύει στο περιοδικό «Παναθήναια» και μάλιστα στις 30/11/1903 το πρώτο άρθρο που εγράφη ποτέ για τον Αλεξανδρινό ποιητή.

Ο Καβάφης δεν ακολουθεί την παραδοσιακή τεχνοτροπία. Ελάχιστα ποιήματά του είναι γραμμένα σε ομοιοκατάληκτο, τα περισσότερα είναι σε ελεύθερο στίχο. Τα ιστορικά ποιήματά του μαρτυρούν ότι έχει πολλά και ποικίλα ερεθίσματα από την Ιστορία της Ελλάδας και τους αφανείς και φανερούς πρωταγωνιστές της, αξιοπρόσεχτα, εντούτοις,  θεωρούνται και τα αισθησιακά ή ηδονικά αλλά και τα στοχαστικά ή φιλοσοφικά του ποιήματα, ενώ δεν λείπει από πολλά Καβαφικά ποιήματα και η αιχμηρή αλληγορία και η ειρωνεία.

Από τα μετά θάνατον εκδοθέντα γνήσια, ανέκδοτα, αποκηρυγμένα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη ξεχωρίζουμε: «Ιθάκη», «Περιμένοντας τους βαρβάρους», «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον», «Θερμοπύλες», «Το πρώτο σκαλί», «Η πόλις», «Τείχη», «Κεριά», «Μύρης, Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ.», «Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ)».

Για τη ζωή και το λογοτεχνικό έργο του Κ.Π. Καβάφη μπορούμε να αναζητήσουμε χρήσιμες πληροφορίες στις Ιστορίες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας των: Κ. Θ. Δημαρά, Μ. Βίττι, Λ. Πολίτη, Γ. Κορδάτου κ.α..