65.  Αρχαιοελληνικά ονόματα "γεμάτα" δόξα (κλέος)

Η προσεχτική ετυμολογική ανάλυση καταρχάς και η μελέτη της κατόπιν των αρχαιοελληνικών κυρίων ονομάτων μάς οδηγεί συχνά σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την ονοματοδοσία των Ελλήνων. 

Έτσι, παρατηρούμε, σε ό,τι αφορά τα σύνθετα ονόματα, ότι πολύ συχνά είτε ως πρώτο συνθετικό, είτε ως δεύτερο, και σε αντρικά και σε γυναικεία ονόματα, συναντούμε σε διάφορες ελληνικές πόλεις τη λέξη "κλέος", που σημαίνει στα νεοελληνικά: δόξα. Είναι, λοιπόν, μια σειρά ονομάτων των οποίων οι δότες εικάζεται πως θα ήθελαν να "προικίσουν" τους φέροντες αυτά από το ξεκίνημα της ζωής τους με τη "βαρύτητα" που έχει η λέξη κλέος...

Και εντελώς συμπτωματικά, πολλά από τα παιδιά αυτά κατά τα κατοπινά χρόνια της ενηλικίωσής τους και αφού ασχολήθηκαν με τη δημόσια ζωή της πόλης τους απόχτησαν τόση δόξα που ξεχώρισαν από τους συγχρόνους τους και έγιναν παραδείγματα για μίμηση από τις κατοπινές γενιές.

Ενδεικτικά παραδείγματα, Περικλής (περί +  κλέος, επιφανής πολιτικός ηγέτης του 5ου αι. π.Χ.), Θεμιστοκλής (θέμις + κλέος, πολιτικός του 5ου αι. π.Χ., φωτογραφία), Σοφοκλής (σοφία + κλέος, τραγωδιογράφος της κλασικής εποχής), Αριστοκλής (άριστος + κλέος, το αρχικό όνομα του πασίγνωστου φιλοσόφου Πλάτωνος), Κλεοφών (κλέος + φως, πολιτικός των τελών του 5ου αι. π.Χ.) κλπ από την αρχαία Αθήνα, Κλεομένης (κλέος + μένος, όνομα Λακεδαιμονίων βασιλέων), Κλέαρχος ( κλέος + αρχή, στρατιωτικός του 5ου αι. από τη Σπάρτη), Κλεοβούλη (κλέος + βουλεύομαι, η ελληνοσκυθικής καταγωγής μάνα του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη) κ.α..