24.  Η 7η Οικουμενική Σύνοδος (787 μ.Χ.)

  

 Βρισκόμαστε στα 787 μ.Χ., το κακό με την εικονομαχία είχε παραγίνει. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία, όπως είναι σε μας σήμερα πιο γνωστό το μετά το 395 μ.Χ. ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, είχε διχαστεί. Από τη μια, οι εικονομάχοι και από την άλλη, οι οπαδοί των εικόνων. 

Οι θρησκευτικές διαμάχες, λοιπόν, κόντευαν να κλονίσουν και την πολιτική ενότητα του κράτους σε μια δύσκολη  εποχή. Οι εικονολάτρες πολίτες αρνούνταν πίστη στους εικονομάχους αυτοκράτορες με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει την ώρα που οι εξωτερικοί εχθροί καραδοκούν παραμεθόρια σε Βαλκάνια και Μικρασία, ο εικονολάτρης κλήρος αποτελεί εσωτερικό "εχθρό" και ο στρατός -όπως συνηθίζει στο διηνεκές της βυζαντινής ιστορίας - ανά πάσα στιγμή μπορεί να κινηθεί κατά του αυτοκράτορα και αρχομανής στρατηγός να καταλάβει την εξουσία.

Τότε, λοιπόν, συγκαλείται, για να δοθεί τέλος στην εικονομαχία, η  7η Οικουμενική Σύνοδος  από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον 6ο  και τη μητέρα του,  Ειρήνη την Αθηναία (φωτό, νόμισμα της εποχής της), η οποία ήταν φανατική εικονολάτρισσα και ιθύνων νους της εικονόφιλης παράταξης,  στη Νίκαια της Βιθυνίας,  στο Ναό της Αγίας Σοφίας,  κατόπιν αίτησης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου.  Παραβρέθηκαν 367 πατέρες.  

Με τις αποφάσεις της, η Σύνοδος στερέωσε και προφύλαξε τις εικόνες αναθεματίζοντας την εικονομαχία και καταδικάζοντας την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδος. Τότε, διατυπώνεται και το δόγμα ότι η εικονογράφηση του Χριστού και των Αγίων εδράζεται στην ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας και διευκρινίστηκε ότι η τιμή προς τις εικόνες αναφέρεται στο πρόσωπο που αυτή απεικονίζει και όχι στο υλικό από το οποίο είναι αυτή φτιαγμένη.

Χρήσιμα στοιχεία για το σημερινό άρθρο, που αφιερώνεται στη μνήμη της καθηγήτριάς μου στο πανεπιστήμιο Κρήτης, Άννας Αβραμέα, αντλήθηκαν από την " Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους"  του Γκ. Οστρογκόρσκυ και από την "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους"  της Εκδοτικής Αθηνών.